ΠΗΔΑΣ ΣΤΟ ΑΓΝΩΣΤΟ !

Πηδάς στο άγνωστο… και όπου πέσεις…
Ονειρεύεσαι ότι από κάτω θα υπάρχει ένα λιβάδι, με όμορφο , φρέσκο, πράσινο γρασίδι…
Και βρίσκεις… βράχια? ... θάμνους με αγκάθια? ... δέντρα με κλαδιά που σε σκίζουν? ... Θάλασσα που σε πνίγει?
Κανείς δεν ξέρει!


Μέχρι σήμερα, έπαιρνα φόρα και πήδαγα στο άγνωστο, γεμάτος αυτοπεποίθηση ότι από κάτω ήταν το λιβάδι μου.
Χωρίς να βλέπω όμως πραγματικά τι υπάρχει από κάτω.
Βλέπεις, κάτι τα δέντρα... κάτι τα χόρτα που έχουν φυτρώσει επάνω στους βράχους, από εκεί ψηλά δεν τα ξεχωρίζεις.
Νομίζεις ότι είναι το λιβάδι σου! Ο τελικός προορισμός σου. Αυτό που έψαχνες όλη σου την ζωή. Το μέρος που θα ζήσεις
για τα υπόλοιπα χρόνια σου , χαμογελαστός και ευτυχισμένος. Η τελευταία σου πτήση!


Κουράστηκα να τσακίζομαι όμως… άλλαξα…
Τώρα πια κάθομαι επάνω... στη κορφή του γκρεμού και βλέπω τους άλλους, τους άπειρους, να γκρεμοτσακίζονται… τους χαζεύω
και γελάω... κάποιες φορές στενοχωριέμαι κιόλας! Γνωρίζω την κατάληξη!


Κάτσε λίγες στιγμές στην άκρη του γκρεμού… Θαύμασε το τοπίο… χάζεψε τους τσακισμένους που κείτονται στο έδαφος…
Δες, σκέψου, αναγνώρισε το ρίσκο, εκτίμησε τις δυνατότητες σου , βρες το σημείο πρόσκρουσης που θα φέρει
τα λιγότερα τραύματα και αποφάσισε αν θέλεις να κάνεις το άλμα! Αποφάσισε αν θέλεις να νιώσεις αυτό το αίσθημα ,
του να πετάς μέσα στα σύννεφα, μέχρι να ακουμπήσεις στο έδαφος και να διαλυθείς! Όσο μεγαλύτερος ο γκρεμός,
τόσο μεγαλύτερος και ο πόνος της πρόσκρουσης, τόσο μεγαλύτερη και πιο ενδιαφέρουσα θα είναι και η πτήση...


Ξέρεις πόσα κόκαλα έχω σπάσει? ΟΛΑ! Συντριπτικά κατάγματα επανειλημμένα!
Πάλι καλά που έπινα πολύ γάλα σαν παιδί, και βοηθάει στο να φτιάχνουν γρήγορα.
Ποτέ δεν γίνονται ίδια όμως. Ποτέ δεν ξαναποκτούν την ελαστικότητα και την αντοχή που είχαν κάποτε.
Πάντα σου μένει και μία αναπηρία παραπάνω.
Και κάθε φορά το πέσιμο είναι και χειρότερο. Γνωρίζεις βέβαια την διαδικασία του να ξαναδέσουν,
αλλά κάθε φορά πονάει και περισσότερο! Κάθε φορά θέλει και περισσότερο χρόνο να ξαναδέσει. Κάθε φορά είναι
και πιο ευπαθές στο επόμενο σπάσιμο.
Κάθε φορά απογοητεύεσαι και περισσότερο και λες «Πάλι ρε πούστη μου??? Που είναι το λιβάδι? Μα αφού το έβλεπα!»
Τίποτα δεν έβλεπες βλάκα! Από την θέληση σου να βρεις το λιβάδι σου, έβλεπες τα χορτάρια επάνω στα βράχια , τα δέντρα με τα κλαδιά τους,
και νόμιζες ότι είναι λιβάδι!


Τότε έρχεται η ώρα και γίνεσαι ένας αδιάφορος 35αρης… 38αρης… 40αρης… κάποιος που τα έχει σπάσει όλα
και πολλές φορές!
Προτιμάς να περπατάς πια, αργά και συνετά, με ανοιχτά τα μάτια, και μακριά από πτήσεις και γκρεμούς!
Εξάλλου και να ήθελες δεν μπορείς πια ούτε να πετάξεις , ούτε να πηδήξεις.
Καλά-καλά δεν μπορείς να περπατήσεις... κουτσαίνεις!


@2010